Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

Η Θάλασσα μέσα μου...

"Άναψε το σποτ που φώτιζε το 'Ψάχνοντας για Κοχύλια' και κάτω από την απαλή λάμψη του σκάλισε τη φωτιά στο τζάκι. Όταν οι φλόγες υψώθηκαν, κουλουριάστηκε σε μία γωνιά του καναπέ, με το ποτήρι στο χέρι. Ψηλά, απέναντί της, ο πίνακας έλαμπε στο μισόφωτο, σαν βιτρό καθεδρικού ναού φωτισμένο απ'έξω, από τον ήλιο. Το έργο αυτό είχε πάντα για εκείνη μία παράξενη γοητεία.
Έτσι και τώρα, στύλωσε πάνω του το βλέμμα της, αυτοσυγκεντρώθηκε και περίμενε να ενεργήσει η μαγεία του. Τα μάτια της γέμισαν με το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού, ένιωσε στο πρόσωπό της τον αλμυρό αέρα, μύρισε τα φύκια και τη βρεγμένη άμμο, άκουσε τις κραυγές των γλάρων, το πάφλασμα των κυμάτων"
Απόσπασμα από το 'Ψάχνοντας για Κοχύλια" της Ροζαμουντ Πίλτσερ.

Αγαπημένη συγγραφέας, που καταφέρνει, εκτός από γαλήνη και ονειροπόληση, να προκαλέσει και νοσταλγία, να σε κάνει να αγαπήσεις περισσότερο τη διαδικασία προετοιμασίας ενός τραπεζιού, τη ρουτίνα του σπιτιού σου, ένα ποτό δίπλα στο τζάκι, τη φροντίδα του κήπου σου μα πάνω απ όλα να εμπνεύσει την αγάπη στους ανθρώπους περιγράφοντάς τους με τα ταλέντα και τα κουσούρια τους, κι αφήνοντας εμάς να αγαπήσουμε αυτούς που θέλουμε, να αντιπαθήσουμε αυτούς που μας ταιριάζει, και να πορευτούμε με αυτά και αυτούς που επιλέγουμε!

Καλή μας Κυριακή!

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Στο Βυθό της Ψυχής

Απόσπασμα από το αντίστοιχο διήγημα στο βιβλίο...

"Οι γονείς τελικά ήταν αυτοί που έπλεαν πλέον στην άβυσσο, χωρίς καμία διάθεση να κάνουν απλωτές, χωρίς καμία βουλιμία να βρούνε έναν πλούσιο βυθό με τα κοράλια και τους θησαυρούς που υποσχόταν το χτίσιμο της νέας τους ζωής χωριστά... Μία ραστώνη τύλιγε το κοινό παρελθόν τους... Ο καθένας χάραξε το δρόμο του, και άφησε στον παράδρομο να στέκει το χαλασμένο αυτοκίνητό του γάμου τους - χωρίς αναλύσεις και προσπάθειες να το επιδιορθώσουν. Μέσα σε αυτό το αυτοκίνητο, άφησαν και αποσκευές, και άλμπουμ με φωτογραφίες και ρούχα αγαπημένα... Και τα παιδιά αγωνίστηκαν για να τα βρούνε και να τα ανασυνθέσουν..."

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Το πρώτο e book store που ανάρτησε το βιβλίο μου

Ένα θερμό καλωσόρισμα...

Η αναμονή γι αυτό που συνέβη σήμερα μου θύμισε μέρες γιορτών και τη λαχτάρα μου σαν παιδί για το άγνωστο, το μυστήριο, το νέο...
Μετά το καλοκαίρι του 2009, που το όνειρό μου είχε αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά, μετά τις τόσες ημέρες που πέρασα γράφοντας, σβήνοντας, διορθώνοντας, στήνοντας το κείμενο σε βιβλίο... ήρθε η ώρα να το καμαρώσω μέσα από τα μάτια αυτών που θα το διαβάσουν και θα το αξιολογήσουν!
Εύχομαι, διαβάζοντάς το, να το ευχαριστηθείτε όσο εγώ την ώρα που το έγραφα!
Καλό ταξίδι λοιπόν για όλους μας, μέσα σε μία Νέα Χρονιά, μέσα σε ένα νέο μήνα, και με τα όνειρα αυτών που σχεδιάζουν και βλέπουν μπροστά στη ζωή τους...

http://www.perizitito.gr/product.php?productid=223702

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Το Πυρ-εξούσιο...με πληγές και αναπνοές ζωής

"...επιστρέφεις με τον εννιάχρονο γιό σου στο σπίτι. Έχεις πάρει διαζύγιο εδώ και δύο χρόνια και ζείτε οι δυό σας σε ένα άνετο διαμέρισμα στο Νέο Ψυχικό. Τώρα είσαι στην Κάτω Κηφισιά, μόλις έχεις μπει από την Εθνική Οδό, και κατευθύνεσαι προς τη Λεωφόρο Κηφισίας, επιστρέφοντας από ένα φιλικό σπίτι στον Άγιο Στέφανο. Περνάς από δρόμους οικείους. Μόνο που αισθάνεσαι τη διαφορά. η ατμόσφαιρα είναι πιο φορτισμένη... όχι μεταφορικά... Δεν τολμάς να ανοίξεις κι άλλο το παράθυρο του αυτοκινήτου γιατί αισθάνεσαι πως οι αναπνοές σου δεν θα είναι δροσερές - ούτε καθαρές."

Περνάω από αυτούς τους δρόμους και τις περιοχές για διαφορετικούς λόγους, και σε διάφορες εποχές του χρόνου. Μα πάντα σκέφτομαι αυτές τις σκηνές που κατέγραψα το καλοκαίρι του 2009, σε ένα ξέφωτο από πεύκα και άμμο, κοντά στη θάλασσα. Είναι τόσο έντονες οι εικόνες, σχεδόν σαν να τις έχω ζήσει. Αλλά να... που γράφοντας γι αυτές τις ζω, κάθε φορά που περνώ από αυτούς τους δρομους, κάθε στιγμή που αγγίζω το τιμόνι κι έχω κάποιο παιδί στο πίσω κάθισμα!

Η μυρωδιά των πεύκων, η αίσθηση του καμμένου, η Αθήνα που αγαπάς, κι αυτοί που την καίνε με κάποια σκοπιμότητα, η δροσιά σου που λιγοστεύει, οι αναπνοές σου που στενεύουν, η ευθύνη του γονιού, οι όμορφες στιγμές και αναμνήσεις από επισκέψεις σε φίλους, η στιγμή, το δευτερόλεπτο, το ποτήρι που ξεγλιστρά και πέφτει, η τιμονιά που επιβάλλεται, οι άνθρωποι που νοιάζονται για σένα...

Καλή Χρονιά κι Αντίο σε έναν χρόνο με πληγές και έντονες συγκινήσεις!ξ